Ποια απ’ όλες τις φωνές να διαλέξεις;

Tι ευτυχία να μπορούσε ο Έλληνας να σεριανίζει στην Ελλάδα χωρίς ν’ ακούει φωνές, θυμωμένες, αυστηρές, από τα χώματα! Για έναν Έλληνα όμως το ταξίδι στην Ελλάδα καταντάει γοητευτικό κι εξαντλητικό μαρτύριο. Στέκεσαι σε μια πατημασιά ελληνικής γης και σε κυριεύει αγωνία: Μνήμα βαθύ, πατωσιές πατωσιές οι νεκροί, κι ανεβαίνουν παράταιρες φωνές και σε κράζουν, γιατί ό, τι μένει από το νεκρό, αθάνατο, είναι η φωνή του. Ποια απ’ όλες τις φωνές να διαλέξεις; Κάθε φωνή και ψυχή, κάθε ψυχή λαχταρίζει ένα σώμα δικό της, κι η καρδιά σου ακούει, ταράζεται και διστάζει να πάρει απόφαση, γιατί συχνά οι πιο αγαπημένες ψυχές δεν είναι πάντα κι οι πιο άξιες.


Νίκος Καζαντζάκης

Να ονειρεύεσαι

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά καισκοτώνουν.Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχειουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειράσου. Τότε σώζεσαι. Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν! Έχεικαι παρακάτω... Έχει κι άλλο... Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι ηέξοδος κινδύνου!
Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή...


Αλκυόνη Παπαδάκη


Από το βιβλίο «Βαρκάρισσα της χίμαιρας»

Πανω απο την αγαπη κι απο τη χαρα της ζωης

Πλεκω απελπισμενος γυρω σου τα χερια μου και σε κοιταζω μεσα στα ματια.Τιποτε αλλο λοιπον δεν εχεις να μου δωσεις; Λυγιζει το λουλουδι,οταν πολλη δροσουλα του δωσει ο θεος. Λυγιζει απο την αγαπη η ψυχη μου. Πανω απο την αγαπη κι απο τη χαρα της ζωης κι απο την επιστημη κι απο τη δοξα και πανω απο τ`αστρα,νιωθω ειναι εκεινο που ζητω.Μη μου κρατεις στην αγκαλια σου δεμενα τα φτερα μου.Η ψυχη μου ειναι η Αιολικη λυρα που την χαιδευει το αναστεναγμα του κοσμου.Στα ματια μου κλαινε ολα τα μυστικα των δυσεων....Ω Αντιγονη της ψυχης μου,τα μαλλια σου σκορπισε στα ποδια μου και σφογγισε αποπανω των το αιμα. Δωσε μου το χερι σου, ω θυγατερα του πονου μου,και οδηγει με τον τυφλον....Ω ,μην κλεις τα ματια σου,οταν σε φιλω. Θελω να ιδω τι λενε οι αγγελοι την ωρα που κατεβαζεις τα βλεφαρα φορτωμενα απο φιλια,και πως ναυαγουν και σπουνε τα καραβια στην τρικυμια την αγρια που σηκωνει στα ματια σου η καταιγιδα των επιθυμιων μου.....

Νίκος Καζαντζάκης

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε…

Ναζίμ Κιχμέτ

«Ἄτιμος εἶναι ὁ κόσμος ἐτοῦτος»

«Ἄτιμος εἶναι ὁ κόσμος ἐτοῦτος», συλλογίστηκε, «ἄτιμος, ἄδικος. Θεέ μου, πῶς τὸν κρατᾶς στὴν ἀγκαλιά σου καὶ δὲν τὸν τινάζεις κάτω νὰ γίνει χίλια κομμάτια· νὰ ξαναγίνει λάσπη καὶ νὰ πλάσεις καινούριο κόσμο καλύτερο; Δὲν εἶσαι πολυέσπλαχνος, δὲν εἶσαι παντοδύναμος; Δὲ βλέπεις τὸ παιδὶ ἐτοῦτο ποὺ πεινάει καὶ τρώει χῶμα;»


Νίκος Καζαντζάκης

άντε πείσε και τον εαυτό σου τώρα...

Ολη μέρα παλεύεις να φαίνεσαι δυνατός και χαμογελαστός,
τους πείθεις... όλα καλά.
Γυρνάς σπίτι κλείνεσαι στο δωμάτιο,
άντε πείσε και τον εαυτό σου τώρα...

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ο ΤΑΥΡΟΣ - ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ

Ώρες ατέλειωτες περίμενα, σ' αμπάρι σκοτεινό
Άκουγα γλέντια και τραγούδια στην ορχήστρα
Τρίζει η πόρτα και ξεχύνομαι στο φως ν' αναδυθώ
Φανφάρες, τύμπανα και θεατές γύρω απ την πίστα
Απ' την αρχή κατάλαβα πως πρέπει ν' αμυνθώ
Δεν έχει έξοδο κινδύνου αυτό το μέρος
Κλείσαν τους δρόμους γύρω μου κι εγώ πισωπατώ
Προκλητικός ο χορευτής -- θα κλαίει στο τέλος
Δεν πάει καλά αυτός ο κόσμος
Ανδαλουσία μου μακρινή, κάκτοι, λιβάδια δροσερά
Δεν θα μασήσω μπρος στον άθλιο σαλτιμπάγκο
Θα τον τινάξω στον αέρα κι η γυναίκα του πικρά
Σε ματωμένο θα τον ξενυχτήσει πάγκο
Ρε δεν πάει καλά αυτός ο κόσμος
Τρέχω ξοπίσω απ' τα φαντάσματα, ανέμους κυνηγώ
Τα κέρατά μου ακουμπάνε τα πανιά τους
Νιώθω το αίμα που αναβλύζει και το αίμα στον λαιμό
να πέσω θέλουν, να υποταχτώ μπροστά τους
Που ξεφυτρώνουν οι παλιάτσοι; Ποιος τους ρίχνει στην σκηνή;
Κοστούμια χάρτινα παλεύω κι ακροβάτες
Γέρνω στην άμμο την υγρή, Ανδαλουσία μακρινή
Ας σταματούσανε οι μπάντες κι οι παράτες
Ακούω τα γέλια και τα 'όλε' τους καθώς ψυχορραγώ
σκοπό μακάβριο χορεύουν οι τορέρος
Ανδαλουσία μου γλυκιά στήνουνε γλέντια τρομερά
Πάνω απ' το μνήμα μου στο ξένο ετούτο μέρος
Δεν πάει καλά αυτός ο κόσμος..

Και το φως ορκίστηκε ....

Και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει, δεν θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.
Καζαντζάκης

Αν νομιζεις οτι....

Οι δευτερες σκέψεις...

Το άτομο που σ αγαπάει...

The Secret in greek (Το μυστικο) Μεταγλωτισμενο

Chris Rea titre Every Beat Of My Heart.

With every beat of my heart, I will love you
With every song, with every breath that you take
I'll give you the moon and the sun, you're the only one
Pleading love with every beat of my heart

Η συνείδηση της συνειδητότητας

Ακόμη και στα όνειρά μας υπάρχει κάτι πολύ αληθινό. Δεν είναι άλλο από τη συνειδητότητα πάνω στην οποία γεννιούνται αυτά τα όνειρα. Είναι η συνειδητότητα η οποία ονειρεύεται. Η αληθινή μας ουσία. Διότι εμείς είμαστε αυτή η συνειδητότητα.

Θέτοντάς το έτσι, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην κατάσταση που κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε και στην κατάσταση που είμαστε ξύπνιοι. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά αν όταν είμαστε ξύπνιοι δεν έχουμε συνείδηση της συνειδητότητας μας. Στη μια περίπτωση η συνειδητότητα είναι χαμένη μέσα στα όνειρά της, στη δεύτερη είναι χαμένη μέσα στις σκέψεις της. Αυτή είναι η κατάσταση του μέσου ανθρώπου : ολότελα χαμένος μέσα στις επαναλαμβανόμενες σκέψεις του.

Οφείλουμε λοιπόν να αποκτήσουμε συνείδηση της συνειδητότητας μας. Χρησιμοποιώντας βέβαια λέξεις στην ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε δημιουργούμε μια μη υπαρκτή δυαδικότητα. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει κάποιος ή κάτι που να έχει συνείδηση της συνειδητότητας. Θα έπρεπε να υπάρχει αυτό το κάτι από τη μια μεριά και η συνειδητότητα από την άλλη.

Δεν είναι δυνατό να έχουμε συνείδηση της συνειδητότητας μας επειδή πολύ απλά εμείς είμαστε η συνειδητότητα αυτή. Μπορούμε απλώς να περιορίσουμε την υπερδραστηριότητα του νου μας σταματώντας τις σκέψεις που συννεφιάζουν τη συνειδητότητά μας και να την αφήσουμε να αναδυθεί όπως ο καθαρός ουρανός μετά από μια σφοδρή καταιγίδα.

Οι σκέψεις, λένε, μοιάζουν πολύ με τα σύννεφα. Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά: Τα σύννεφα που σκοτεινιάζουν τον ουρανό μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους αλλά δεν είναι ποτέ τα ίδια. Αντίθετα το 95% των σκέψεών μας είναι ακριβώς οι ίδιες και επαναλαμβάνονται. Δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε την ματαιότητα τους.

Αν λοιπόν ασυνειδησία είναι η απόλυτη ταύτιση με τις σκέψεις μας η συνειδητότητα αρχίζει να αφυπνίζεται μαζί με την αποταύτισή μας από αυτές. Όπως λέει το Έκχαρτ Τόλλε :

“Αυτή είναι η νέα σας πνευματική άσκηση.
Μην παίρνετε τις σκέψεις σας πολύ στα σοβαρά.”