Η συνείδηση της συνειδητότητας

Ακόμη και στα όνειρά μας υπάρχει κάτι πολύ αληθινό. Δεν είναι άλλο από τη συνειδητότητα πάνω στην οποία γεννιούνται αυτά τα όνειρα. Είναι η συνειδητότητα η οποία ονειρεύεται. Η αληθινή μας ουσία. Διότι εμείς είμαστε αυτή η συνειδητότητα.

Θέτοντάς το έτσι, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην κατάσταση που κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε και στην κατάσταση που είμαστε ξύπνιοι. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά αν όταν είμαστε ξύπνιοι δεν έχουμε συνείδηση της συνειδητότητας μας. Στη μια περίπτωση η συνειδητότητα είναι χαμένη μέσα στα όνειρά της, στη δεύτερη είναι χαμένη μέσα στις σκέψεις της. Αυτή είναι η κατάσταση του μέσου ανθρώπου : ολότελα χαμένος μέσα στις επαναλαμβανόμενες σκέψεις του.

Οφείλουμε λοιπόν να αποκτήσουμε συνείδηση της συνειδητότητας μας. Χρησιμοποιώντας βέβαια λέξεις στην ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε δημιουργούμε μια μη υπαρκτή δυαδικότητα. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει κάποιος ή κάτι που να έχει συνείδηση της συνειδητότητας. Θα έπρεπε να υπάρχει αυτό το κάτι από τη μια μεριά και η συνειδητότητα από την άλλη.

Δεν είναι δυνατό να έχουμε συνείδηση της συνειδητότητας μας επειδή πολύ απλά εμείς είμαστε η συνειδητότητα αυτή. Μπορούμε απλώς να περιορίσουμε την υπερδραστηριότητα του νου μας σταματώντας τις σκέψεις που συννεφιάζουν τη συνειδητότητά μας και να την αφήσουμε να αναδυθεί όπως ο καθαρός ουρανός μετά από μια σφοδρή καταιγίδα.

Οι σκέψεις, λένε, μοιάζουν πολύ με τα σύννεφα. Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά: Τα σύννεφα που σκοτεινιάζουν τον ουρανό μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους αλλά δεν είναι ποτέ τα ίδια. Αντίθετα το 95% των σκέψεών μας είναι ακριβώς οι ίδιες και επαναλαμβάνονται. Δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε την ματαιότητα τους.

Αν λοιπόν ασυνειδησία είναι η απόλυτη ταύτιση με τις σκέψεις μας η συνειδητότητα αρχίζει να αφυπνίζεται μαζί με την αποταύτισή μας από αυτές. Όπως λέει το Έκχαρτ Τόλλε :

“Αυτή είναι η νέα σας πνευματική άσκηση.
Μην παίρνετε τις σκέψεις σας πολύ στα σοβαρά.”