Να ονειρεύεσαι

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά καισκοτώνουν.Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχειουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειράσου. Τότε σώζεσαι. Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν! Έχεικαι παρακάτω... Έχει κι άλλο... Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι ηέξοδος κινδύνου!
Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή...


Αλκυόνη Παπαδάκη


Από το βιβλίο «Βαρκάρισσα της χίμαιρας»

Πανω απο την αγαπη κι απο τη χαρα της ζωης

Πλεκω απελπισμενος γυρω σου τα χερια μου και σε κοιταζω μεσα στα ματια.Τιποτε αλλο λοιπον δεν εχεις να μου δωσεις; Λυγιζει το λουλουδι,οταν πολλη δροσουλα του δωσει ο θεος. Λυγιζει απο την αγαπη η ψυχη μου. Πανω απο την αγαπη κι απο τη χαρα της ζωης κι απο την επιστημη κι απο τη δοξα και πανω απο τ`αστρα,νιωθω ειναι εκεινο που ζητω.Μη μου κρατεις στην αγκαλια σου δεμενα τα φτερα μου.Η ψυχη μου ειναι η Αιολικη λυρα που την χαιδευει το αναστεναγμα του κοσμου.Στα ματια μου κλαινε ολα τα μυστικα των δυσεων....Ω Αντιγονη της ψυχης μου,τα μαλλια σου σκορπισε στα ποδια μου και σφογγισε αποπανω των το αιμα. Δωσε μου το χερι σου, ω θυγατερα του πονου μου,και οδηγει με τον τυφλον....Ω ,μην κλεις τα ματια σου,οταν σε φιλω. Θελω να ιδω τι λενε οι αγγελοι την ωρα που κατεβαζεις τα βλεφαρα φορτωμενα απο φιλια,και πως ναυαγουν και σπουνε τα καραβια στην τρικυμια την αγρια που σηκωνει στα ματια σου η καταιγιδα των επιθυμιων μου.....

Νίκος Καζαντζάκης

Η "δίκαιη κούπα" του Πυθαγόρα!

Η «κούπα του Πυθαγόρα» ή η «δίκαιη κούπα» είναι είναι μια ανακάλυψη του Πυθαγόρα για να πίνει με μέτρο το κρασί του αλλά και για να σερβίρει τους μαθητές του, υπερτονίζοντας την έννοια του μέτρου και των ορίων. 

Η ιδέα του Πυθαγόρα ήταν απλή: Έπρεπε να περιοριστεί η απληστία στο ποτό! Πώς θα γινόταν αυτό; Το πήλινο ποτήρι αδειάζει κατά έναν «μαγικό» τρόπο όταν εκείνος που το κρατάει αποδειχτεί… πλεονέκτης και το γεμίσει περισσότερο απ’ όσο πρέπει. 

Στην κούπα υπάρχει χαραγμένο ένα όριο, μια γραμμή. Αν το υγρό που περιέχει δεν υπερβεί τη γραμμή αυτή, ο πότης απολαμβάνει το κρασί του. Εάν, όμως, ξεπεράσει τη γραμμή του ορίου, τότε η κούπα αδειάζει και το κρασί χύνεται από τη βάση. 

Αδειάζει όλη η κούπα, όχι μόνο η επιπλέον ποσότητα. Πώς όμως γίνεται αυτό; Στο κέντρο της κούπας βρίσκεται μια στήλη τοποθετημένη ακριβώς πάνω από έναν σωλήνα που οδηγεί στο κάτω μέρος της. Ενώ η κούπα γεμίζει, η στάθμη του κρασιού ανεβαίνει και στο εσωτερικό της κεντρικής στήλης, ακολουθώντας το νόμο του Pascal για τα συγκοινωνούντα δοχεία. Όσο η στάθμη του κρασιού δεν ξεπερνά τη γραμμή που είναι χαραγμένη στο εσωτερικό της κούπας «δεν τρέχει τίποτα». 

Μόλις όμως το υγρό υπερβεί τη γραμμή-όριο τότε αρχίζει να ρέει μέσω του εσωτερικού σωλήνα από τη βάση της κούπας. Τα μόρια του υγρού παρασύρουν το ένα το άλλο με αποτέλεσμα, ως δια μαγείας, η κούπα να αδειάζει παντελώς! 

Αυτό, πέρα από μια απλή εφαρμογή της υδραυλικής, αποτελεί και έναν τρόπο διδαχής: Όταν το όριο ξεπερνιέται (ύβρις) δεν χάνονται μόνον όσα έχουν ξεπεράσει το όριο αλλά και όλα τα προηγούμενα που είχαν αποκτηθεί (νέμεσις). Το άριστο οφείλουμε να το απολαμβάνουμε με μέτρο, σαν τον οίνο που ήδη έχουμε στην κούπα μας, αντλώντας τη μέγιστη ωφέλεια χωρίς να επιζητούμε παραπάνω! Εκπληκτικό!

Ένα συγκλονιστικό παραμύθι για την αγάπη...

Ένα απο τα πιο γλυκά παραμύθια που αξίζει την προσοχή μας...γιατί στα παραμύθια κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής!

Ήταν που λέτε μια φορά κι ένα καιρό ένα  σκιουράκι. Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε έξυπνο, ούτε κουτό. Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε, που θα 'μοιαζε μ' όλα τα' άλλα, αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια. Μόλις σουρούπωνε, το 'σκαγε απ΄ τη φωλιά του και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους, δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα που πήγαιναν να πιουν νερό...

Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες και λαγοί κι ασβοί και βατραχάκια... Το σκιουράκι ένιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι, πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Έτσι, τα σταματούσε όλα, τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε: 

Ποσες φορες αληθεια........

Ποσες φορες αληθεια συναρμολογησες τη διαμελισμενη σου ψυχη...;
Σαμπως θυμασαι...;
Ποσες νυχτες τρυπησες,για να βγεις στο φως...;
Ποση βροχη καταπιες...;
Ποσους ανεμους εκρυψες στην αγκαλια σου...;
Τωρα μου γραφεις..."Ειμαι καλα.Βρηκα μια θεση στη ζωη.Μπορει προσωρινα.Αλλα να ξερεις ειναι θεωρειο!
Επιτελους μου χαριστηκε Ο Θεος"
Αμ,δε στη χαρισε Ο Θεος τη θεση,ματια μου.
Στην πουλησε.Και μαλιστα,πανακριβα!

Αλκυονη Παπαδακη

Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη

"Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική. Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή. Αυτή που διώχνει τους σκορπιούς απο τη σκέψη. Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου. Αυτή που δεν βγαίνει απο το στόμα. Ξεχύνεται απο την αφή και την ανάσα".....

Α. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις,

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτειά....

Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα κι απ' αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.

Πάμπλο Νερούδα

Μια ιστορία για την αληθινή φιλία. (Paulo Coelho)

Μία συνεφιασμένη ημέρα, ένας άντρας με το άλογο και το σκύλο του,
περπατούσαν ανέμελοι στο δάσος.
Καθώς περνούσαν κάτω από ένα ψηλό δέντρο,
ένας κεραυνός τους χτύπησε και τους σκότωσε ακαριαία.


Ο άντρας δεν συνειδητοποίησε ότι είναι πια νεκρός,
(καθώς χρειάζεται κάποιος χρόνος για να συνειδητοποιήσει
κανείς ότι έχει πεθάνει)
και συνέχισε να περπατάει με το άλογο και το σκύλο του
στο δάσος.

Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς,
και αυτοί εξαντλημένοι διψούσαν αφόρητα !


Έφτασαν κάποτε σε μια μαρμάρινη πύλη,
που οδηγούσε σε μία εκθαμβωτική πλατεία,
στρωμένη με χρυσές πλάκες,
στο κέντρο της οποίας ύπηρχε μια γάργαρη πηγή με χρυσούς κρουνούς.


Την πύλη φύλαγε ένας στρατιώτης, που χαιρέτησε τους τρείς ταξιδιώτες.
Ο άντρας τον ρώτησε πως ονομάζεται αυτό το πανέμορφο μέρος !

Εδώ είναι ο Παράδεισος, απάντησε ο Φύλακας.

Ο άντρας αν και παραξενεύτηκε,
ζήτησε την άδεια να εισέλθει με τα ζώα του,
και να ξεδιψάσουν απο την πηγή.


Εσείς κύριε μπορείτε να περάσετε ελεύθερα.
Τα ζώα σας όμως Όχι, απάντησε με επιβλητική φωνή ο φύλακας.

Ο άντρας με δυσκολία αρνήθηκε την ιδέα να πιεί μόνος του νερό
καθώς όπως είπαμε διψούσε αφόρητα !

Συνέχισε λοιπόν την πορεία με τα ζώα του στο δάσος...
Μετά από πολλές ώρες εξαντλητικής πορείας έφτασαν
σε μία άλλη παλιά ξύλινη πύλη,
όπου δίπλα της κάθονταν
ένας χαμογελαστός και ευγενικός γέροντας.


Στο βάθος της πύλης φαινόταν μια πηγή
με κρυστάλινο νερό που ανέβλυζε από ένα βράχο.

Ο γέροντας βλέποντας τους καταπονημένους
τους έκανε νόημα να περάσουν και να πιουν ελεύθερα

Αφού ξεδίψασαν, ο άντρας ευχαρίστησε θερμά το γέροντα.


Πώς λέγεται αυτό το ευλογημένο μέρος ρώτησε με απορία.
Εδώ είναι ο Παράδεισος, είπε ο γέροντας με καλοσύνη.

Ο άντρας αφού έμεινε άφωνος για λίγο, ρώτησε ξανά.
Μα πώς...
Ο παράδείσος ήταν στη μαρμάρινή πύλη
πολύ μακρία από εδώ...

Εκεί αδελφέ μου είναι η Κόλαση, απάντησε με φυσικότητα ο γέροντας !


Ο άντρας τότε σαστισμένος και φανερά εκνευρισμένος απάντησε:
Θα πρέπει να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το ονομά σας,
γιατί πολλοί άνθρωποι μπορεί να παραπλανηθούν...

Σε καμία περίπτωση απάντησε ο γέροντας...
Στην πραγματικότητα μας κάνουν και μεγάλη χάρη...

Γιατί εκεί παραμένουν οι άνθρωποι που είναι ικανοί
να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους....

Paulo Coelho.

Θα προσπαθήσω να είμαι ....

Ο Βασιλιάς πάει στον κήπο του και βλέπει πως τα δέντρα, οι θάμνοι και τα λουλούδια του ξεραίνονται.
Η Βελανιδιά του λέει πως ξεραίνεται γιατί δε μπορεί να είναι τόσο ψηλή όσο το Πεύκο.
Γυρίζει προς το Πεύκο και το βλέπει πεσμένο κάτω γιατί δε μπορεί να κάνει σταφύλια όπως το Αμπέλι.
Και το Αμπέλι ξεράθηκε γιατί δεν έκανε λουλούδια σαν την Τριανταφυλλιά.
Βλέπει την Τριανταφυλλιά να κλαίει γιατί δεν είναι γερή και δυνατή σαν τη Βελανιδιά.
Και ξάφνου, βλέπει ένα φυτό, τη Φρέζια, γεμάτη άνθη και πιό δροσερή από ποτέ.
Τη ρωτάει ο Βασιλιάς:
“Πώς γίνεται και αναπτύσσεσαι τόσο καλά μέσα σ’ αυτόν τον μαραμένο και θλιβερό κήπο;”
Το λουλούδι του απαντάει:
“Δεν ξέρω. Ίσως γιατί υπέθετα πάντα ότι, όταν με φύτεψες ήθελες φρέζιες. Αν ήθελες στη θέση μου Βελανιδιά ή Τριανταφυλλιά, θα είχες φυτέψει Βελανιδιά ή Τριανταφυλλιά. Εκείνη τη στιγμή είπα μέσα μου: Θα προσπαθήσω να είμαι Φρέζια όσο μπορώ καλύτερα.“
...........

Όταν η αγάπη σε καλεί,

 

Khalil Gibran 

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησε την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μόλο που η φωνή της μπορεί να σκορπίσει τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κήπο. Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου, που τρεμοπαίζουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει το κράτημα τους στο χώμα. Σαν τα δεμάτια του σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός. Και μετά σε παραδίνει στην πάναγνη φλόγα της να γίνεις άρτος ιερός για του Θεού το άγιο δείπνο. Όλα αυτά σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής. Αλλά αν από φόβο σου, γυρέψεις να ‘χεις μόνο την ησυχία της αγάπης και τη χαρά της, τότε θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Να σταθείς σ’ έναν κόσμο δίχως εποχές, όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου. Η αγάπη δεν δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη. Η αγάπη δεν προσδοκά άλλη επιτυχία έξω απ’ την εκπλήρωση της. Αν όμως αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πιο μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια τη γνώση της αγάπης και να ματώσεις πρόθυμα γι αυτή. Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρει ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα γεμάτη αγάπη. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι στην έκσταση της. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ' ευγνωμοσύνη στην καρδιά και να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

Ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο.

Πάουλο Κοέλο, Απόσπασμα από τον "Αλχημιστή"

'..Το αγόρι εξακολουθούσε ν' ακούει την καρδιά του, ενώ προχωρούσαν στην έρημο. Σιγά σιγά έμαθε τις πονηριές και τα κόλπα της, έμαθε να τη δέχεται όπως ήταν. Τότε το αγόρι έπαψε να φοβάται, γιατί ένα απόγευμα η καρδιά του του είπε ότι ήταν ευχαριστημένη.

"Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές", έλεγε η καρδιά του , "επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι. Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερα τους όνειρα επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν η ότι δεν θα τα καταφέρουν. Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε αγάπες που έφυγαν για πάντα, στιγμές που θα μπορούσαν να είναι καλές και δεν ήταν, θησαυρούς που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί κ' όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο. Γιατί όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει στο τέλος υποφέρουμε πολύ."

-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι

-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο. Και ότι καμία καρδιά δεν υπέφερε ποτέ όταν ξεκίνησε να αναζητήσει τα όνειρα της, γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με την αιωνιότητα.''