20 Νοεμβριου Παγκόσμια ημέρα διακηρυξης και υπογραφής για τα δικαιώματα του παιδιού.

.

 

Στις 11 Δεκεμβρίου του 1946 ιδρύθηκε η UNICEF, η οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά, που αποσκοπούσε να βοηθήσει τα παιδιά της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Κίνας μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Από τότε, κάθε χρόνο, στα γεννέθλια της οργάνωσης αυτής, δηλαδή στις 11 Δεκεμβρίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, και στις 20 Νοεμβρίου  εορτάζεται η Παγκόσμια ημέρα διακήρυξης και 

υπογραφής για τα δικαιώματα του παιδιού.
Έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια από τη στιγμή που τα Ηνωμένα Εθνη έδειξαν την ανησυχία τους για τα προβλήματα του παιδιού και ψήφισαν τη Διακήρυξη για τα Δικαιώματά του. Οι πιο γνωστοί διεθνείς οργανισμοί πρόβαλαν ως κοινωνική ανάγκη την προστασία του παιδιού και έσκυψαν επάνω του με φροντίδα και ευθύνη.
Το 1959 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών προβαίνει στη Διακήρυξη των...

Δικαιωμάτων του παιδιού και προβλέπει ένα νομοθετικό καθεστώς προστασίας, από κάθε μορφή εκμετάλλευσης ή παραμέλησης (9η αρχή της Διακήρυξης). Το 1989 υπογράφεται και ψηφίζεται η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, από την οποία, ιδιαίτερα τα άρθρα 19 και 34, αφορούν αντίστοιχα την προστασία του παιδιού από κάθε μορφή βίας γενικά και ειδικά από τη σεξουαλική βία.
Τον Σεπτέμβριο του 1990, στο Παγκόσμιο Συνέδριο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που γίνεται στην Αβάνα, διατυπώνονται οι Συστάσεις της Γενικής Γραμματείας του Οργανισμού, με την ονομασία "Αρχές του Riyard" οι οποίες αφορούν άμεσα την πρόληψη της κακοποίησης και της οικογενειακής βίας. Οι διεθνείς οργανισμοί αναγνωρίζουν και αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της κακοποίησης των παιδιών και της ενδοοικογενειακής βίας σε όλες τις μορφές της, ενώ είναι σημαντικό το γεγονός ότι τα προβλήματα αυτά δεν τα αντιμετωπίζουν ως ατομικές πρακτικές, αλλά ως κοινωνικά φαινόμενα.
Οπως φαίνεται, από την ψήφιση της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του παιδιού, μέχρι την υπογραφή και ψήφιση της σχετικής Σύμβασης από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, χρειάστηκαν τριάντα ολόκληρα χρόνια, ενώ ακόμα και σήμερα υπάρχουν χώρες που δεν έχουν επικυρώσει την Σύμβαση αυτή, παραβλέποντας ότι τα παιδιά των φαναριών, του αναλφαβητισμού και της πείνας, τα παιδιά που γεννιούνται μόνο για λίγες μέρες ζωής ή είναι αλυσοδεμένοι σκλάβοι στην πιο τρυφερή ηλικία τους, αποτελούν ένα πρόβλημα που αφορά και ντροπιάζει όλους μας.
Οι αναφορές των παγκόσμιων οργανισμών δηλώνουν με πολλούς τρόπους ότι αυτή η παγκόσμια υποχρέωση, που έχουμε όλοι απέναντι στα παιδιά, έχει γίνει πραγματικότητα, καθώς μετά την υιοθέτηση της Σύμβασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο 1989 και την Παγκόσμια σύνοδο κορυφής, του επομένου έτους, όλο και περισσότερα παιδιά γεννιούνται υγιή, σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό παιδιών διασφαλίζεται το δικαίωμα να διαβάζουν, να γράφουν, να είναι ελεύθερα να μελετούν και να παίξουν, το δικαίωμά τους να είναι παιδιά. Ωστόσο δεν αρκεί να καυχώμαστε για τα επιτεύγματα του παρελθόντος, τα οποία τόσο εύγλωττα εκφράζονται από τις διάφορες μελέτες.

Εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φοβερή εξαθλίωση της φτώχειας και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες.

Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στο εφησυχασμό της συνείδησης.
Τα στοιχεία αυτά δεν μας επιτρέπουν το δικαίωμα της αδιαφορίας για ό,τι συμβαίνει γύρω μας.
Τα δικαιώματα του παιδιού πρέπει να γίνουν αποδεκτά, σεβαστά και κυρίως αυτονόητα, σε όλον τον πλανήτη.
Ολες οι κυβερνήσεις, οι πολιτισμένες κοινωνίες, ο ιδιωτικός τομέας και η διεθνής κοινότητα πρέπει να ανανεώσουμε την υποχρέωσή μας απέναντι στα δικαιώματα του παιδιού, προάγοντας ένα νέο όραμα για ένα καλύτερο κόσμο στον 21ο αιώνα. Ενα όραμα στο οποίο κάθε νήπιο θα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να ζήσει, κάθε παιδί θα ελπίζει να λάβει μία ποιοτική εκπαίδευση και κάθε έφηβος θα έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τις μοναδικές ικανότητές του.
Ολες οι οικογένειες και οι κοινωνίες, αλλά και τα ίδια τα παιδιά και οι εφήβοι πρέπει να υψώσουμε το ανάστημα και τη φωνή μας και να βοηθήσουμε να μετατραπεί αυτό το όραμα σε καθημερινή πραγματικότητα. Η σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει με την προυπόθεση ότι μόνο η ανεξαίρετη και αδιάκριτη εμπραγμάτωση των δικαιωμάτων του παιδιού αποτελεί την αστείρευτη πηγή της ανθρώπινης προόδου, ενώ η πραγματική πρόκληση συνήθως βρίσκεται στην υλοποίηση της καλής πρόθεσης.
Ας επικαλεστούμε όλο μας το κουράγιο και την υποχρέωση για να το πράξουμε, γιατί ένα παιδί που βρίσκεται σε κίνδυνο είναι ένα παιδί που δεν μπορεί να περιμένει. Το δικαίωμα σε μια ζωή αξιοπρέπειας, σεβασμού, φροντίδας και αγάπης, είναι ένα δικαίωμα ζωής, που τα παιδιά δικαιούνται και εμείς τους οφείλουμε.

 πηγη :http://www.polyteknoi.org.gr