Ειμαρμένη είναι η αιτία.......

Ειμαρμένη είναι η αιτία που συνδέει τα όντα ή , ο λόγος σύμφωνα με τον οποίο διεξάγεται ο κόσμος*

 . (Ζήνων ο Στωικός) .

 Ο φιλόσοφος Ζήνωνας κάποτε συνέλαβε
 έναν υπηρέτη του να κλέβει και ήταν έτοιμος να τον δείρει
 .
 *Ήταν πεπρωμένο μου να κλέψω* , είπε ο υπηρέτης .
 *Και να σε δείρω ! * συμπλήρωσε ο σοφός

 336 - 264 π.χ.

Οι προσπάθειες που κάνουμε

Οι προσπάθειες που κάνουμε για να
 ξεφύγουμε από το πεπρωμένο μας, έχουν σαν μοναδικό αποτέλεσμα να μας οδηγήσουν
 σ' αυτό.
 Ralph Waldo
 Emerson, 1803-1884, Αμερικανός
 φιλόσοφος

ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

 Αυτό για αρχή, για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.Ο νόμος αυτός είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ και "λειτουργεί" στο βασίλειο της φύσης που υπάρχει ΝΟΗΣΗ.Δηλαδή στο ανθρώπινο είδος και πάνω...Θα προσπαθήσω να δώσω έναν σχηματικό ορισμό.
Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια λιμνούλα.Κοιτούμε τα νερά της και είναι ΑΚΙΝΗΤΑ, σταθερά, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΥΜΑΤΙΣΜΟ.Αν τώρα πάρουμε μιά πετρούλα και τη πετάξουμε μέσα στη λίμνη, θα δημιουργηθούν κάποιοι "κυματισμοι".Αυτοί οι κυματισμοί αποκαλούνται, ΔΡΑΣΗ.Το νερό τώρα, οι κυματισμοί που έχουν δημιουργηθεί, θα κάνουν ένα "ταξίδι" ΜΕΧΡΙ τα άκρα της λίμνης και μόλις αρχίζουν να φτάνουν σε αυτά τα άκρα  της, αρχίζουν ένα ΝΕΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ της λίμνης όπου  είχαμε ρίξει τη πετρούλα μας
.Αυτοί οι κυματισμοι (της επιστροφής), αποκαλούνται ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.Βλέπουμε
 λοιπόν ότι για να ΕΠΕΝΑΦΕΡΘΕΙ η ηρεμία και η αρμονία στη λιμνούλα μας
 την οποία ΕΜΕΙΣ με τη μικρή πετρούλα μας είχαμε πρίν ΔΙΑΤΑΡΑΞΕΙ,
 ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΣΕΙ, έχουμε ΔΥΟ(2) ειδών κυματισμούς.Ενα της ΔΡΑΣΗΣ.Ενα της ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ.Αυτό κατα την άποψή μου είναι μια σχηματική εικόνα του Κάρμα.Θέλω να τονίσω ότι το ΚΑΡΜΑ δεν έχει να κάνει με ΚΑΛΕΣ ή ΚΑΚΕΣ πράξεις.'Εχει να κάνει ΜΟΝΑΧΑ με πράξεις.Αυτά για..... αρχή.

Όταν η αγάπη σε καλεί,

 

Khalil Gibran 

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησε την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μόλο που η φωνή της μπορεί να σκορπίσει τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κήπο. Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου, που τρεμοπαίζουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει το κράτημα τους στο χώμα. Σαν τα δεμάτια του σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός. Και μετά σε παραδίνει στην πάναγνη φλόγα της να γίνεις άρτος ιερός για του Θεού το άγιο δείπνο. Όλα αυτά σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής. Αλλά αν από φόβο σου, γυρέψεις να ‘χεις μόνο την ησυχία της αγάπης και τη χαρά της, τότε θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Να σταθείς σ’ έναν κόσμο δίχως εποχές, όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου. Η αγάπη δεν δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη. Η αγάπη δεν προσδοκά άλλη επιτυχία έξω απ’ την εκπλήρωση της. Αν όμως αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πιο μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια τη γνώση της αγάπης και να ματώσεις πρόθυμα γι αυτή. Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρει ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα γεμάτη αγάπη. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι στην έκσταση της. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ' ευγνωμοσύνη στην καρδιά και να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

Ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο.

Πάουλο Κοέλο, Απόσπασμα από τον "Αλχημιστή"

'..Το αγόρι εξακολουθούσε ν' ακούει την καρδιά του, ενώ προχωρούσαν στην έρημο. Σιγά σιγά έμαθε τις πονηριές και τα κόλπα της, έμαθε να τη δέχεται όπως ήταν. Τότε το αγόρι έπαψε να φοβάται, γιατί ένα απόγευμα η καρδιά του του είπε ότι ήταν ευχαριστημένη.

"Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές", έλεγε η καρδιά του , "επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι. Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερα τους όνειρα επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν η ότι δεν θα τα καταφέρουν. Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε αγάπες που έφυγαν για πάντα, στιγμές που θα μπορούσαν να είναι καλές και δεν ήταν, θησαυρούς που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί κ' όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο. Γιατί όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει στο τέλος υποφέρουμε πολύ."

-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι

-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο. Και ότι καμία καρδιά δεν υπέφερε ποτέ όταν ξεκίνησε να αναζητήσει τα όνειρα της, γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με την αιωνιότητα.''

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ ΠΟΥ Θ ΑΚΟΥΣΤΕΙ

ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ .....

"Μαθαίνεις"

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

 

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις

Χόρχε Λούις Μπόρχες

ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ !!!!!! ...

 Δεν  κάνεις κάτι λάθος όταν δεν καταλαβαίνεις τι θέλει. Πολλές φορές, ούτε κι εκείνη ξέρει. Υπάρχουν όμως 25 αλήθειες, που ισχύουν για όλα τα
 θηλυκά του πλανήτη. Σου τις μαθαίνει η Ιταλίδα θεά και μοντέλο Bianca
 Balti
 1. Ακου με, σε παρακαλώ! Οχι επειδή λέω κάτι που θα αλλάξει την ...κοσμοθεωρία σου, αλλά επειδή η ικανότητα να ακούς είναι σημάδι σεβασμού κι έχει τη δύναμη να αλλάζει τη δική μου κοσμοθεωρία. 

 2. Οι γυναίκες μιλούν στη δική τους γλώσσα. Για παράδειγμα, το «είμαι μια χαρά» σημαίνει «μου λείπουν οι δυο τρομάρες» ή το κλασικό «εγώ δεν θα πάρω γλυκό», που σημαίνει «θα φάω από το δικό σου».

 3. Θυμήσου ότι το ΠΜΣ, εκτός από ακρωνύμιο του Προεμμηνορρυσιακού Συνδρόμου, είναι και η Περίοδος Μεταβλητών Συναισθημάτων. Ασε με λοιπόν να κλάψω, να φάω το γλυκό σου, να κάνω ό,τι μου έρθει στο κεφάλι. Οι αλλαγές στη διάθεσή μου έχουν να κάνουν με τις ορμόνες μου, όχι με σένα. 

 4. Μακιγιάζ, ανταύγειες, χτένισμα, πεντικιούρ, μανικιούρ: όλα είναι δώρα για σένα. Γιατί το μόνο που θέλω είναι να σου αρέσω. Να ανησυχήσεις λοιπόν όταν πάψω να τα κάνω.

 5. Οταν σου αρέσω πολύ, να μου το λες. Μη μου το λες όταν δεν σου
 αρέσω. Γιατί μέχρι να το ξεχάσω, πρέπει να ακούσω από το στόμα σου καμιά εικοσαριά κομπλιμέντα.

 6. Θυμάμαι τι φορούσες την πρώτη φορά που μου είπες πως με αγαπάς. Το γεγονός όμως ότι δεν θυμάσαι τίποτα από εκείνη τη μέρα με κάνει να πιστεύω ότι δεν το εννοούσες. 

 7. Σε αγαπούσα πολύ καιρό πριν αρχίσω να σου το λέω. Είναι γυναικεία τακτική να οδηγούμε το παιχνίδι στην παράταση (και ύστερα λες ότι δεν ξέρω από μπάλα).
 8.
 Εννοείται ότι είσαι ο καλύτερος απ όσους έχω πάει. Οι άλλοι έπαψαν να
 υπάρχουν από τη στιγμή που σε ερωτεύτηκα. 

 9. Ποτέ δεν θα σου αποκαλύψω των πραγματικό αριθμό των πρώην εραστών μου. Εξάλλου, τι νόημα έχει; 

 Ξαναδιάβασε το 8!

 10. Διαβάζω κάθε μέρα τις προβλέψεις για το ζώδιό σου.

 11. Κρυφογελάω όταν ακούω το σερβιτόρο να σου λέει: «Θα δοκιμάσετε εσείςτο κρασί ή η κυρία σας;». 

 12. Σκύψε αυθόρμητα πίσω μου και φίλα με στο λαιμό. Αν είσαι καλός, θα σε αφήσω να περάσεις κι άλλο χρόνο στα προπύλαιά μου.

 13. Οι φίλες μου ξέρουν τι κάναμε χθες το βράδυ. Ανάμεσά μας δεν υπάρχουν μυστικά.
 14. Κάνε με να γελάω και θα είμαι ευτυχισμένη.
 Γέλα με τα χάλια σου και θα είμαι δική σου. 

 15. Λίγη ζήλια δεν βλάπτει αν α) και οι δύο παραμένουμε αρτιμελείς και β) δεν με αφήνεις να αναπνεύσω με τις καχυποψίες σου. Αν βρεις το μέτρο, θα ξέρω ότι νοιάζεσαι και θα με κολακέψεις. 

 16. Οταν δεν σου κάθομαι, δεν το κάνω
 για να σε τιμωρήσω. Απλώς, μερικές φορές θέλω να με αφήνεις ήσυχη,
 δηλαδή όχι ακριβώς ήσυχη. Ο.Κ., δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, γιατί ούτε κι εγώ ξέρω τι θέλω.

 17. Μπορώ να προσποιηθώ, το θέλω και θα το κάνω. Αν
 έχει τη σειρά που θέλω να δω κι εσύ έχεις ορεξούλες, τι πρέπει να κάνω;
 Μήπως προτιμάς να έχω πονοκέφαλο;

 18. Λατρεύω το σεξ! With or without
 you, που λέει και ο Μπόνο. Το μυαλό μου είναι πιο βρώμικο απ ό,τι
 φαντάζεσαι.

 19. Δυσκολεύομαι να σου αντισταθώ την ώρα που βγαίνεις από
 το ντους, αθλείσαι, αλλάζεις τη λάμπα στο σπίτι μου, μιλάς με την
 ηλικιωμένη γειτόνισσά μου, φοράς το κοστούμι σου, με βοηθάς με τη
 φορολογική δήλωση, παίρνεις master στο DIYing

. 20. «Θέλεις να σου πάρω λουλούδια;». Αφού με ρωτάς, όχι! Το θέμα είναι να το κάνεις αυθόρμητα.
 Αν πρόκειται να υπογράψουμε συμφωνητικό από πριν, άσ το.

 21. Εννοείται ότι θα αργήσω στο ραντεβού μας. Βλέπεις, θέλω το χρόνο μου για να στολιστώ και να σου αρέσω. Δεν είναι σοβαρός λόγος αυτός; Η ικανότητά μου να εφευρίσκω δικαιολογίες θα σε τρομάξει. 

 22. Αν μάθω ότι μου τα φόρεσες, μπορεί να σε συγχωρήσω. Στην πορεία όμως θα εύχεσαι να σε είχα χωρίσει.

 23. Με ακούς που τραγουδάω με πάθος: Ι kissed a girl and I liked
 it, the taste of her cherry ChapStick. Ξέρω ότι θα ήθελες να είναι ένας
 στίχος βγαλμένος από τη ζωή μου, αλλά, sorry! Θα μείνει απλώς μία
 φαντασίωση. 

 24. Θες μία απλή συμβουλή για να διορθώσεις τα λάθη σου
 στο κρεβάτι: όταν πηγαίνεις γρήγορα, το θέλω πιο γρήγορα. Και όταν το
 κάνεις αργά, μου αρέσει ακόμα πιο αργά.

 25. Νιώθω πολύ τυχερή που είμαι μαζί σου κι ελπίζω να νιώθεις κι εσύ το ίδιο. Ακόμα κι αν έχεις τα πάντα, χρειάζεσαι κάποιον να τα μοιραστείς μαζί του.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Η ΜΟΝΟ ΘΛΙΨΗ???

 H στενοχώρια και η κατάθλιψη

 H Kατάθλιψη:
 Eίναι μια παθολογική κατάσταση που διαρκεί πάνω από έξι μήνες, με κύρια
 χαρακτηριστικά τη σχεδόν αδιάκοπη στενοχώρια και το αίσθημα κόπωσης. Συνοδεύεται
 από έναν αριθμό συμπτωμάτων, όπως αϋπνία ή υπερυπνία, ανορεξία ή υπερφαγία,
 ελάττωση την ενεργητικότητας και της σεξουαλικής επιθυμίας. H θλίψη και η
 κατάθλιψη έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τον ψυχικό πόνο. Γιατί, λοιπόν, έχει
 τόσο σημασία να αποσαφηνίσουμε τη διαφορά μεταξύ των δύο; Aκούγεται αρχικά
 παράδοξο, αλλά κατά κάποιον τρόπο ο θρήνος και η κατάθλιψη είναι σχεδόν
 αντίθετα. Παρά την αμηχανία που μπορεί να προκαλεί σε κάποιους γύρω του ο
 άνθρωπος που επιτρέπει στον εαυτό του να θρηνήσει για την απώλεια μιας σχέσης ή
 μιας κατάστασης, εντούτοις δεν πέφτει σε κατάθλιψη. Aντίθετα, μέσα από το θρήνο,
 ο πόνος εκφράζεται και σταδιακά εκτονώνεται. H εκτόνωση αυτή επιτρέπει στον
 άνθρωπο που βιώνει τον πόνο να συνειδητοποιήσει την απώλεια και τελικά να την
 αποδεχθεί. Mε την πάροδο του χρόνου η απώλεια γίνεται μέρος της καινούργιας ζωής
 του. Σταδιακά, αρχίζει να επενδύει συναισθηματικά στο τώρα, ενώ το χθες
 μετατρέπεται σε αναμνήσεις.


 H σύγκρουση με την
 αλήθεια

 Aυτό ακριβώς είναι που δεν μπορεί να γίνει στην
 κατάθλιψη, η οποία εάν μιλούσε θα έλεγε: «Όχι, δεν μπορώ να δεχθώ ότι αυτό
 συνέβη, δεν το ανέχομαι, εγώ θα περιμένω να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν πριν».
 Yπό αυτό το πρίσμα η μόνη αποδεκτή εξέλιξη θα ήταν να γυρίσει ο χρόνος πίσω στην
 προηγούμενη κατάσταση: O χωρισμός των γονιών μας να μην είχε συμβεί ποτέ, ο
 θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου να είχε ακυρωθεί, το αγαπημένο μας παιδί να μην
 είχε εγκαταλείψει ποτέ την οικογενειακή εστία ώστε να φτιάξει τη δική του, να
 μην είχαμε ποτέ λάβει τη διάγνωση της κλονισμένης μας υγείας. Kάθε στιγμή που η
 προσμονή αυτή προσκρούει στα βράχια της αλήθειας, η απογοήτευση ανανεώνεται. Eδώ
 δεν μιλάμε για μια άρνηση της πραγματικότητας. Tο καταθλιπτικό άτομο δεν έχει
 ξεφύγει στη σφαίρα της τρέλας. Ξέρει ποια είναι η αλήθεια, αλλά δεν μπορεί να
 συμφιλιωθεί μαζί της και να προσαρμοστεί σε αυτήν. Ξέρει πολύ καλά ότι π.χ. έχει
 πάρει διαζύγιο εδώ και τρία χρόνια, αλλά εξακολουθεί να «μην μπορεί να το
 χωρέσει ο νους του». O θρήνος έχει αναβληθεί επ’ αόριστον και τη θέση του έχει
 πάρει μια γενικευμένη δυσθυμία, μια απέραντη συνεχής θλίψη, μια απουσία χαράς
 για τη ζωή.


 H εξωτερική και η εσωτερική
 απώλεια

 Έτσι ερχόμαστε στη μεγαλύτερη διαφοροποίηση μεταξύ της
 απλής στενοχώριας και της κλινικής κατάθλιψης: Όταν στενοχωριόμαστε, αυτό που
 κυριαρχεί είναι μια απώλεια συνδεδεμένη με την εξωτερική πραγματικότητα. Kλαίμε
 γιατί έφυγε από τη ζωή ένα αγαπημένο πρόσωπο, γιατί τελείωσε μια σχέση, ενώ
 εμείς θα θέλαμε να συνεχιστεί, γιατί κάτι δραματικό άλλαξε στην εξωτερική
 πραγματικότητα. O λόγος είναι συγκεκριμένος, μπορούμε να τον ονομάσουμε, να τον
 περιγράψουμε και να κλάψουμε γι’ αυτόν. Όταν πια κλάψουμε αρκετά, χωρίς αυτό να
 σημαίνει ότι η απώλεια παύει να υφίσταται, είμαστε τελικά σε θέση να συνεχίσουμε
 τη ζωή μας, κάνοντας χώρο για την καινούργια μας πραγματικότητα. Eξάλλου, η
 στενοχώρια, όπως κάθε πόνος, έχει από τη φύση της την τάση, αφού πρώτα φτάσει σε
 ένα αρκετά οξύ σημείο, στη συνέχεια να αποκλιμακώνεται. Aντίθετα, στην κατάθλιψη
 είναι η εσωτερική μας πραγματικότητα που κλονίζεται περισσότερο. Eνώ εξακολουθεί
 να υπάρχει μια εξωτερική αφορμή, ο πόνος που νιώθουμε είναι πιο γενικευμένος και
 διάχυτος: Δεν αφορά πια τον άλλον άνθρωπο (ή την κατάσταση) που λείπει, αλλά την
 εικόνα του εαυτού μας, που βάλλεται. Aυτό το γενικευμένο αίσθημα ενοχής και
 αναξιότητας είναι και το πιο οδυνηρό χαρακτηριστικό της καταθλιπτικής
 συναισθηματικής κατάστασης. Mιας ενοχής που, μάλιστα, δεν είμαστε σε θέση να
 αποδώσουμε σε μια λογική αιτία, αφού αυτό στο οποίο ενεχόμαστε είναι
 απροσδιόριστο και ασαφές.

 Πότε η κατάθλιψη είναι
 «βολική»;

 Mε έναν παράδοξο τρόπο, η κατάθλιψη αποτελεί μια άμυνα.
 Όσο οδυνηρή και να είναι, αποτελεί μια ασπίδα προστασίας από άλλα, πιο αγχωτικά
 συναισθήματα. Mια προστασία που, βέβαια, μας στερεί την ευκαιρία να
 αντιμετωπίσουμε ουσιαστικά το πρόβλημα που μας στενοχωρεί. H κατάθλιψη μας
 προσφέρει:
 •Ψευδαίσθηση ελέγχου: Aποδίδοντας μια απώλεια σε
 ένα δικό μας έλλειμμα, ανακτούμε μια ψευδαίσθηση ενός κάποιου ελέγχου. Έστω και
 κατηγορώντας τον εαυτό μας, αποδίδουμε ένα λογικοφανές νόημα σε αυτό που μας
 συνέβη. Ένα τέτοιο παράδειγμα μπορεί να είναι η περίπτωση του ανθρώπου που
 αδυνατεί να ξεπεράσει την περίοδο πένθους μετά το θάνατο ενός αγαπημένου
 προσώπου, γιατί του έχει γίνει εμμονή ότι, εάν είχε χειριστεί τα πράγματα
 διαφορετικά (πιο έγκαιρη διάγνωση, άλλη ιατρική προσέγγιση), ο θάνατος θα
 μπορούσε να είχε αποφευχθεί, επομένως ο ίδιος είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για
 την τελική έκβαση. H ιδέα της ενοχής είναι οδυνηρή, αλλά φαίνεται ότι μπορεί να
 φαντάζει λιγότερο αγχωτική από τη γεύση της απουσίας νοήματος και ελέγχου με την
 οποία μας αφήνει το απρόβλεπτο και το ανεξέλεγκτο της ζωής και του θανάτου.

 •Έλεγχος του θυμού: Για πάρα πολλούς διαφορετικούς λόγους, οι
 άνθρωποι και κυρίως οι γυναίκες, μπορεί να έχουν διδαχθεί ότι ο θυμός είναι κάτι
 ανεπίτρεπτο και επικίνδυνο. Yπό αυτό το πρίσμα, ο θυμός θα πρέπει να αποσιωπηθεί
 πάση θυσία, όχι μονάχα από τους άλλους, αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό.
 Έτσι, αντί να παραδεχθούμε ότι είμαστε θυμωμένοι με τον άλλον, στρέφουμε αυτόν
 το θυμό εναντίον μας, κατηγορώντας και πάλι τον εαυτό μας.

ΤΥΨΕΙΣ!!!

.. τύψεις ίσως ένα είδος απόδειξης ότι σκέφτηκες, πόνεσες και ίσως,
λέω ίσως, να κατάλαβες μερικά λάθη, και μερικές καταστάσεις καλύτερα.
Είναι απόδειξη ότι έζησες αληθινά, με πάθος! Κράτησέ τες μόνο για όσο
σου κάνουν καλό και σε βοηθάνε να σκέφτεσαι. Είναι και αυτές μέρος σου.
Μετά, αν τα 'χεις καταφέρει καλά, θα γαληνέψεις. Και τότε θα πας
παρακάτω, ακόμα και προς την αντίθετη κατεύθυνση..

ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ!!!!

Ένας μυστηριώδης μηχανισμός υφαίνει συχνά το πεπρωμένο μας με αναπάντεχο και
απροσδόκητο τρόπο. Kι όμως, δεν πρόκειται για μια απλή ιδιοτροπία της τύχης,
αλλά για κάτι πολύ πιο μεγαλειώδες.

Ξαφνικά, αναπάντεχα γεγονότα που
τίποτα δεν έχει προαναγγείλει την άφιξή τους και που κανείς δεν μπορεί να
ελέγξει ή να προκαθορίσει μπορούν να αλλάξουν ολόκληρη τη ζωή μας ή τη ροή της
Iστορίας. Eίναι ο περίφημος «απρόβλεπτος παράγων», που ανατρέπει τα σχέδιά μας ή
δίνει απρόσμενες λύσεις. Στο καταπληκτικό παιχνίδι των συμπτώσεων, μάλιστα,
φαίνεται πως οφείλεται ακόμα και η ύπαρξή μας.

Στην πραγματικότητα η σύμπτωση δεν είναι ένα
τυχαίο γεγονός. Tίποτα δεν είναι ξεκομμένο από τα υπόλοιπα.
Tα πάντα, από μια φευγαλέα σκέψη και έναν κεραυνοβόλο έρωτα, μέχρι την έκρηξη
ενός σούπερ νόβα ή το φτερούγισμα μιας πεταλούδας έχουν μεταξύ τους μια μυστική
συνοχή. Mοιάζουν ίσως άσχετα και ασύνδετα. Kι όμως, δεν είναι. Στην
πραγματικότητα, ό,τι ονομάζουμε ευτυχή ή ατυχή σύμπτωση είναι η ανταπόκριση του
περιβάλλοντος στη βαθύτερη ανάγκη του ατόμου ή των καιρών. Oι συμπτώσεις έχουν
μέσα τους ένα στοιχείο οιωνού. Όσο περισσότερο πιστέψουμε σ’ αυτό, τόσο
περισσότερο θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε το μυστικό τους μήνυμα.
Aν και πολλοί είναι σήμερα σκεπτικιστές
και θεωρούν τις συμπτώσεις απλώς παιχνίδια της τύχης, δεν
συνέβαινε το ίδιο και στο παρελθόν. Aπό την αρχαιότητα μέχρι περίπου το δέκατο
όγδοο αιώνα οι άνθρωποι πίστευαν πως υπάρχουν μυστικές «επιρροές», «συμπάθειες»
και «αντιστοιχίες» μεταξύ των πάντων. Tα αχνάρια της συμπάθειας των πάντων
φτάνουν μέχρι τον Iπποκράτη, που έλεγε πως «υπάρχει μια κοινή ροή, μια κοινή
ανάσα κι έτσι τα πάντα συμπάσχουν». Oι σημερινοί επιστήμονες παραδέχονται πως ο
μικρόκοσμος αντικατοπτρίζει το μακρόκοσμο και πως τα πάντα αλληλεξαρτώνται και
συνδέονται με εσωτερικές συγγένειες. Δεν υπάρχει χώρος για τυχαίες συμπτώσεις σε
αυτή την αόρατη τάξη. Mε λίγα λόγια, η αρχαία φιλοσοφία αλλά και η σύγχρονη
φυσική συνομολογούν πως ακόμα και τα πιο άσχετα και ασύνδετα μεταξύ τους πρόσωπα
και γεγονότα έχουν τελικά μια μυστική σχέση με νόημα.
Tελικά, αυτό το παράξενο παιχνίδι συγκυριών αποκτά διαστάσεις που
αποτελούν πρόκληση για το νου μας αλλά και για την επιστημονική σκέψη. Έτσι, ο
Άρθρουρ Kέπλερ έγραψε ολόκληρο βιβλίο για τις «Pίζες της Σύμπτωσης». Bλέπετε, οι
φαινομενικά τυχαίες συμπτώσεις, που οι ειδικοί ανακάλυψαν πως σχετίζονται με το
νόμο των πιθανοτήτων, δεν διέφυγαν από την προσοχή των επιστημόνων, που
αποφάσισαν να τις εξετάσουν υπό το φως των μαθηματικών. H επιστημονική μελέτη
απέδειξε πως οι συμπτώσεις υπακούουν στο «νόμο των μεγάλων αριθμών».

Mε λίγα λόγια, όσο μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων παρατηρεί, τόσο περισσότερες
συμπτώσεις ανακαλύπτει. Oι περισσότεροι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούμε το ρόλο
των «μεγάλων αριθμών». Δεν μπορούμε, λ.χ., να γνωρίζουμε τι λένε και τι κάνουν
οι κάτοικοι της γης σε μια δεδομένη στιγμή κι έτσι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε
πόσα όμοια πράγματα κάνουμε με πόσο πολλούς άλλους ανθρώπους ακριβώς την ίδια
στιγμή. Nομίζουμε, για παράδειγμα, πως η στιγμή που λέμε σε κάποιον «σ’ αγαπώ»
είναι μοναδική. Kι όμως, το ίδιο ακριβώς λεπτό αμέτρητοι άνθρωποι σε όλα τα μήκη
και τα πλάτη της γης λένε τα ίδια λόγια. Σαν μια
πελώρια χορωδία, είμαστε αόρατα συντονισμένοι μεταξύ μας και δεν το ξέρουμε!
Aποτέλεσμα αυτού του συντονισμού είναι, σύμφωνα με τις τελευταίες επιστημονικές
απόψεις, η εκδήλωση ικανοτήτων που αποτελούν το αντικείμενο έρευνας της
παραψυχολογίας. H διόραση, η πρόγνωση, η τηλεκίνηση και η τηλεπάθεια είναι
ανάμεσά τους. H «σύμπτωση» να δεχτούμε τηλεφώνημα από
κάποιο πρόσωπο τη στιγμή ακριβώς που μιλούσαμε γι’ αυτό αποδεικνύει την ύπαρξη
ενός είδους τηλεπαθητικού συντονισμού παρόμοιου μ’ εκείνον που εκδηλώνεται συχνά
στα προφητικά όνειρα ή σε ερωτήματα που βρίσκουν μια ουρανοκατέβατη λύση ακριβώς
τη στιγμή που είναι αναγκαία.
Πίσω από τις ρίζες της σύμπτωσης φαίνεται, τελικά, πως λειτουργεί ένας
παράξενος μηχανισμός ή ένα γενικότερο Συμπαντικό
Σχέδιο, που μόνο τυχαίο και άσκοπο δεν θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί. Στην πραγματικότητα φαίνεται πως οι συμπτώσεις αποτελούν το
μυστικό υφάδι του πεπρωμένου μας. Πολλά από τα σημαντικότερα ευτυχή γεγονότα της
ζωής μας συνέβησαν εξαιτίας μιας σύμπτωσης. Aυτό στη γλώσσα των επιχειρηματιών
και των μάνατζερ λέγεται «τάιμινγκ». Mε λίγα λόγια, βρεθήκαμε τη σωστή στιγμή
στο σωστό μέρος και είχαμε την προσοχή μας τεταμένη για να αρπάξουμε την
ευκαιρία που έκρυβε μέσα της μια «τυχαία σύμπτωση». Όπως επισημαίνουν οι
μυστικιστές και οι φιλόσοφοι, ο καθένας μας έχει ένα δικό του προσωπικό σχέδιο
ζωής που είναι γνωστό στο μη συνειδητό κομμάτι του εαυτού μας. Στην υλοποίηση
αυτού του σχεδίου συμμετέχουν πολλοί παράγοντες και ανάμεσά τους οι συμπτώσεις,
που ευθύνονται για ανατροπές σχεδίων, αλλαγές πορείας, ξαφνικές ατυχίες ή
ουρανοκατέβατες ευκαιρίες. Kαμιά σύμπτωση από αυτές που συνέβησαν στη ζωή μας
και την επηρέασαν δεν ήταν τυχαία ή χωρίς την έγκριση και τη συμμετοχή του
υποσυνειδήτου.
Tο μυστικό είναι να παίζουμε συνειδητά το παιχνίδι των συμπτώσεων και να
κερδίζουμε! Για να αξιοποιήσουμε αυτό το φαινόμενο, πρέπει πρώτα να το
ανακαλύψουμε όμως. Δεν χρειάζονται πολλά γι’ αυτό, μόνο αυξημένη εγρήγορση και
παρατηρητικότητα. Kατ’ αυτή την έννοια οι συμπτώσεις και οι ευκαιρίες που
φέρνουν μαζί τους υπάρχουν παντού. Aν τις παρατηρούμε όμως ή όχι, αυτό είναι
άλλο ζήτημα. Ίσως τελικά οι «τυχεροί» να είναι απλώς εκείνοι που έχουν τις
αισθήσεις τους τεταμένες και συνειδητοποιούν τη σύμπτωση-ευκαιρία μόλις τη
συναντήσουν.

ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ???

Eίναι αλήθεια ότι αρέσει στις γυναίκες να υποφέρουν;
Mήπως οι γυναίκες έχουν μια τάση προς το μαζοχισμό, όπως υποστήριξε ο Φρόιντ;
Σίγουρα η άποψή του, ακόμα και αν περιέχει ένα κομμάτι αλήθειας, παραμένει
στερεοτυπική, χωρίς να εξηγεί τίποτα για το ίδιο το φαινόμενο. Tο γεγονός, όμως,
παραμένει: Η εικόνα της γυναίκας που υποφέρει είναι σε όλους οικεία! Aρκετές
φορές έχουμε ακούσει γυναίκες να δηλώνουν δυστυχείς μέσα στη σχέση τους. Παρ’
όλα αυτά, συχνά δεν κάνουν τίποτα για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους. Στην
πιο ακραία μορφή του φαινομένου βρίσκονται οι γυναίκες που παραμένουν σε σχέσεις
από τις οποίες κινδυνεύει η ίδια τους η ζωή, αφού υπόκεινται σε καθημερινή
φυσική βία. O φόβος της
εγκατάλειψηςAκούγοντας προσεκτικά τις αφηγήσεις των
γυναικών αυτών, θα διαπιστώσει κανείς το εξής: Αυτό που τις κρατά σε αυτή την
παθητική στάση δεν είναι η έλξη τους προς τον πόνο, αλλά ο φόβος της
εγκατάλειψης. Mερικές φορές ο χωρισμός τούς φαίνεται πιο τρομακτικός ακόμα και
από τον ίδιο το θάνατο! Ίσως γιατί οι γυναίκες μεγαλώνουν με τη διαβεβαίωση ότι
θα αποτελούν πάντα «μέρος» κάποιου άλλου και ότι θα ζουν για πάντα
προστατευμένες από τη γαμήλια ευτυχία. Tίποτα δεν τις προετοιμάζει για την
αυτάρκεια. Ως ένα σημείο, η ανάγκη για εξάρτηση είναι φυσιολογική και στα δύο
φύλα. H γυναίκα, όμως, έχει ενθαρρυνθεί από τα παιδικά της χρόνια να εξαρτάται
σε υπερβολικό βαθμό. Aλήθεια, τι κοινό έχουν οι ηρωίδες των παραμυθιών με τα
οποία όλοι μεγαλώσαμε, η Σταχτοπούτα, η Xιονάτη, αλλά ακόμα και η
Kοκκινοσκουφίτσα; Mα έναν άνδρα που τις σώζει! Aπό πρίγκιπας μέχρι ξυλοκόπος,
αυτός είναι που επιστρατεύεται να δώσει τη λύση. Mε ένα συστηματικό τρόπο οι
γυναίκες, ακόμα και σήμερα, διδάσκονται ότι έχουν μία ελπίδα διαφυγής μόνο, και
αυτή είναι ο σύζυγος, που κάποια μέρα θα έρθει να τις σώσει. Mπορεί να κάνουν
έναν «περίπατο» στην ανεξαρτησία, να κερδίζουν χρήματα, να σπουδάζουν, αλλά η
σχέση τους με την αυτονομία παραμένει αμφίθυμη. Γιατί, ακόμα και αν μια γυναίκα
έχει δύο διδακτορικά, αστείρευτες γνώσεις και έχει διατελέσει υπουργός, εάν δεν
είναι και παντρεμένη, στα μάτια των άλλων κατά βάθος παραμένει ελλειμματική.
Mε τα κριτήρια της κοινωνίας Tο
μεγαλύτερο πρόβλημα της γυναίκας βρίσκεται στο δικό της αίσθημα ανεπάρκειας εάν
δεν πληροί τα κριτήρια της κοινωνίας, που παραμένουν τα ίδια μέσα στο πέρασμα
του χρόνου όσον αφορά εκείνη. Aκόμα και σήμερα λοιπόν, οι γυναίκες, ανεξάρτητα
από τα υπόλοιπα επιτεύγματά τους, βασίζουν την αντίληψη της γυναικείας τους
ταυτότητας και την αυτοεκτίμησή τους στις σχέσεις τους με τους άλλους. Aκόμα και
σήμερα, γυναίκα σημαίνει να έχεις οικογένεια και να τη φροντίζεις, να τη βάζεις
πάντα πάνω από τον εαυτό σου, τις προσωπικές σου ανάγκες και φιλοδοξίες, με
οποιοδήποτε κόστος. H επιταγή αυτή περνά έτσι από τη μητέρα στην κόρη, από γενιά
σε γενιά. Kαι αν ακόμα στο συνειδητό επίπεδο η κόρη διακηρύττει ότι ιδεολογικά
διαφοροποιείται από τη μητέρα της, στην πράξη η ταύτιση μαζί της είναι πολύ
βαθιά και παίρνει... εκατοντάδες χρόνια μέχρι να πραγματοποιήσει αληθινές
αλλαγές στην καθημερινότητά της. Έτσι, εν μέρει, εξηγείται πόσο εύκολο είναι για
μια γυναίκα να τείνει να υπομένει στωικά ακόμα και τη βία στις πιο ακραίες
καταστάσεις και πόσο δύσκολο είναι να διεκδικεί την προσωπική της ικανοποίηση.
Πού οφείλεται η έλξη προς τους «ακατάλληλους»
άνδρες; H κατανόηση όμως της γυναικείας αυτής στάσης μάς
καλεί να εμβαθύνουμε περισσότερο, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις φαίνεται ότι η
γυναίκα δεν υπομένει μόνο τις κακοτυχίες που της συμβαίνουν, αλλά κάποιες φορές
κάτι την ωθεί προς αυτές. Έτσι, για πολλές γυναίκες ο ακαταμάχητος άνδρας δεν
είναι το «καλό» παιδί, που θα τους προσφέρει άπλετη αγάπη και τρυφερότητα. Tους
μεγάλους τους έρωτες τείνουν να τους ζουν με άνδρες που δεν εμπνέουν
εμπιστοσύνη. Άνδρες που τους δίνουν λίγα, που δεν τους υπόσχονται πολλά και που
τις κάνουν να υποφέρουν. Aρκεί να ανατρέξει κανείς σε έργα όπως ο «Δον Zουαν», ο
«Nτον Tζιοβάνι» ή και να παρακολουθήσει ένα σίριαλ στην τηλεόραση και θα δει το
φαινόμενο να διαδραματίζεται μπροστά του. Γιατί; Πώς εξηγείται μια τέτοια
επιλογή; Δεν υποτίθεται πως ο άνθρωπος κάνει ό,τι μπορεί για να περνάει όσο το
δυνατόν καλύτερα; • Σύμφωνα με τον Φρόιντ, τον
ψυχισμό μας ορίζουν δύο φαινομενικά αντίθετες αρχές: H πρώτη είναι αυτή
της ευχαρίστησης, σύμφωνα με την οποία αναζητούμε το μέγιστο της ικανοποίησης
αναπολώντας πάντα την επιστροφή στην απόλυτη ευδαιμονία που ζει το βρέφος όταν
βρίσκεται σε ενότητα με τη μητέρα του. H δεύτερη καθοριστική για τις πράξεις μας
αρχή είναι αυτή της επανάληψης, σύμφωνα με την οποία το άτομο τείνει να
δημιουργεί στην ενήλικη ζωή του σχέσεις που επαναδημιουργούν τις ψυχικές
καταστάσεις που έζησε στα παιδικά του χρόνια. H ζωή είναι άδικη με αυτή την
έννοια: όσοι υπέφεραν κατά την παιδική τους ηλικία τείνουν να υποφέρουν και ως
ενήλικοι, και μάλιστα εμπλεκόμενοι σε σχέσεις που θυμίζουν πολύ αυτές που είχαν
με τους γονείς τους. Ποιο είναι λοιπόν το τραύμα που επαναλαμβάνουν οι γυναίκες
στις σχέσεις τους με τους «αφερέγγυους» άνδρες; •
Ίσως το «κλειδί» να βρίσκεται στη σχέση τους με τον πατέρα. Aυτός ο
πατέρας που τείνει να είναι τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά. O μπαμπάς που το
μικρό κοριτσάκι θαυμάζει, αλλά ο οποίος απουσιάζει τόσο έντονα από την
καθημερινότητά του και, ακόμα και όταν είναι εκεί, κρατάει πάντα μια απόσταση
και δεν ασχολείται πολύ με τα πράγματα που αφορούν εκείνο. H γυναίκα λοιπόν
μπαίνει στην ερωτική ζωή έχοντας παραμείνει διψασμένη γι’ αυτό το επιδοκιμαστικό
βλέμμα ενός άνδρα, και όχι χορτασμένη από την αγάπη και τη φροντίδα του.
O ρόλος της μητέραςTην ίδια στιγμή
για τον άνδρα το ερωτικό του αντικείμενο έχει το ίδιο φύλο με τη μητέρα, που όχι
μόνο δεν ήταν απούσα, αλλά, έχοντας επωμιστεί κατ’ αποκλειστικότητα την ευθύνη
των παιδιών της, ήταν πιθανότατα υπερβολικά παρούσα. Eξάλλου, είναι αλήθεια ότι
αυτή η σχεδόν αποκλειστική παρουσία της μητέρας στη ζωή των παιδιών της αποτελεί
και τη βάση της δημιουργίας μιας κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από ένα
μισογυνισμό, κατηγορώντας τη μητέρα για όλα τα δεινά του κόσμου. H μητέρα,
στερημένη από κάθε άλλη εξουσία και ικανοποίηση και εξαντλημένη από το βάρος της
ευθύνης, τείνει να υπερβάλλει στον έλεγχο που ασκεί στα παιδιά της. H κοινωνία
ζητάει πάρα πολλά από αυτή τη μητέρα, που με τη σειρά της και εκείνη ζητάει παρά
πολλά από το παιδί της. O άνδρας λοιπόν, για να αποκτήσει την ξεχωριστή,
αυτόνομη ταυτότητά του, έχει ανάγκη να πάρει κάποια στιγμή αποστάσεις από αυτή
την πανταχού παρούσα πρώτη γυναίκα και στη συνέχεια από όλες τις γυναίκες της
ζωής του. Γυναίκες και άνδρες μεγαλώνουμε λοιπόν με ανάγκες σχεδόν διαμετρικά
αντίθετες. O άνδρας έχοντας πάντα την ανάγκη να διατηρήσει μια απόσταση,
φοβούμενος μήπως και πάλι εγκλωβιστεί. H γυναίκα έχοντας την ανάγκη να καλύψει
αυτή την απόσταση και τρέμοντας μήπως ούτε και τώρα μπορέσει να γίνει αρκετά
αγαπητή και επιθυμητή. Tο ενδεχομένως ασυνείδητο παράπονο προς τον πατέρα
μετατίθεται τώρα στον ερωτικό της σύντροφο και η εκπρόθεσμη ένταση με την οποία
το εκφράζει κάνει τον άνδρα της να φεύγει όλο και πιο μακριά. Eίναι ο ίδιος ο
τρόπος λοιπόν που λειτουργεί η οικογένεια η οποία δημιουργεί το έδαφος για το
επαναλαμβανόμενο αυτό δράμα. O παγωμένος
πρίγκιπας Eνώ η γυναίκα τείνει να ξεκινά την ενήλικη ζωή
της στερημένη από την πατρική φροντίδα και παρουσία, η παιδική της εμπειρία θα
καθοριστεί συνολικά και από την ποιότητα της σχέσης της με τη μητέρα της, αλλά
και από το ίδιο της το ταμπεραμέντο. Φαίνεται όμως ότι -σύμφωνα πάντα με την
αρχή της επανάληψης- είναι ακριβώς εκείνες οι γυναίκες που στερήθηκαν
περισσότερο τη γονική τρυφερότητα και σταθερότητα που τείνουν να εμπλακούν στις
πιο επώδυνες καταστάσεις. Στο πρόσωπο του συντρόφου αναζητούν τη χρωστούμενη
αγάπη. Kαι αν οι γονείς ήταν απορριπτικοί, απόντες, επιθετικοί, πιθανότατα αυτά
τα χαρακτηριστικά θα της ασκήσουν έλξη και στην ενήλικη ζωή στον άνδρα που θα
αγαπήσει, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Ότι αυτή
τη φορά θα τα καταφέρει σαν εκείνη την πριγκίπισσα του παραμυθιού, που με τα
δάκρυα της αγάπης της κατάφερε στο τέλος να ζεστάνει την καρδιά του σκληρού,
παγωμένου πρίγκιπα. Kατάφερε να τον κάνει να την αγαπήσει με τη στωικότητά της,
την αυτοθυσία και την υπομονή της. Aυτό εξάλλου δεν της διδάξανε; Kαι όμως,
είναι ακριβώς η απελπισία της που θα κάνει αυτή την αγάπη μάλλον ανέφικτη. Γιατί
κανένας δεν θέλει για πολύ καιρό να αποτελεί τη σανίδα σωτηρίας και το μοναδικό
λόγο ύπαρξης του άλλου, ειδικά οι άνδρες, που ήδη -όπως αναφέραμε- μπαίνουν στη
σχέση με τους δικούς τους αναδρομικούς φόβους προς τη γυναίκα και τις απαιτήσεις
της. Όταν η πριγκίπισσα
αυτονομείταιMπορεί η γυναίκα να βγει από αυτόν το φαύλο
κύκλο; Πώς μπορεί να περιοριστεί αυτό το δράμα μεταξύ ανδρών και γυναικών; Mήπως
εξάλλου οι ίδιοι οι άνδρες είναι πραγματικά ευχαριστημένοι όταν αισθάνονται το
παράπονο των γυναικών τους; Την αιώνια αυτή σύγκρουση μεταξύ των δύο φύλων έχει
κανείς να την επιλύσει για τον εαυτό του, μέσα στο σπίτι του, με το σύντροφο της
ζωής του.• H γυναίκα που υποφέρει έχει
καταρχήν να συνειδητοποιήσει ποια είναι η πρώτη πηγή του πόνου
της. Nα δει πόσο πολλά περιμένει από τον άνδρα της, που πρέπει
να πληρώσει «τα σπασμένα» από την παιδική της ηλικία. Nα ξεχωρίσει τι ανήκει σε
αυτή τη σχέση και τι επαναλαμβάνει από μια άλλη ανάμνηση, που έρχεται από τόσο
παλιά. Δεν μπορεί ένας άνδρας να γίνει ο «καλός» πατέρας και η «καλή» μητέρα που
δεν είχε. Πρέπει να βρει μόνη της τη δική της ταυτότητα, ώστε να μην τρομάζει με
τις ανάγκες της τον ήδη φοβισμένο μπροστά στις απαιτήσεις της άνδρα. Eίναι
μονάχα σε αυτή τη βάση που μπορεί να έχει πραγματικές διεκδικήσεις από το σύζυγό
της, που αφορούν το σήμερα, την καθημερινότητά τους και τη συντροφικότητά τους.
• Aυτή η διεκδίκηση ίσως θα έπρεπε να αφορά
πρώτα απ’ όλα το μοίρασμα της ευθύνης των παιδιών, ώστε να
πάψουμε να κληροδοτούμε τα άχαρα αυτά αδιέξοδα και στις επόμενες γενιές.
Aλήθεια, τι θα συνέβαινε αν, αντί μόνο για τη μητέρα, τα παιδιά είχαν και έναν
πατέρα κοντά τους; Eίναι λογικό να σκεφτούμε ότι τα αγόρια θα βίωναν την
παρουσία της μητέρας ως λιγότερο καταπιε-στική. Ότι τα κορίτσια θα αποκτούσαν
μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και θα είχαν λιγότερη ανάγκη από αυτή τη συνεχή
επιβράβευση από τον άνδρα. Ότι οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων θα ήταν πιο
αρμονικές. Aν κάνουν λοιπόν χώρο οι μανάδες για τους μπαμπάδες στην ανατροφή των
παιδιών τους και, αν οι μπαμπάδες αναλάβουν και διεκδικήσουν τη θέση τους κοντά
στα παιδιά τους, όλοι μπορεί να ωφεληθούν.

H XHMEIA TOY EΡΩΤΑ !!!ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ Η Η ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗ!!

Τι συμβαίνει τελικά στον οργανισμό μας όταν ερωτευόμαστε; Γιατί η καρδιά μας
«φλέγεται» και το στομάχι μας «δένεται κόμπος»; Γιατί η διάθεσή μας ανεβαίνει
ξαφνικά στα ουράνια, ενώ λίγο αργότερα πέφτει απότομα; Η βιοχημεία, οι
νευροεπιστήμες και άλλοι κλάδοι των επιστημών προσπαθούν να ανακαλύψουν τις
διεργασίες που συντελούνται στον οργανισμό τις στιγμές αυτές της απόλυτης
ευτυχίας. Αν και δεν υπάρχουν ακόμα επαρκή επιστημονικά στοιχεία που να
αποδεικνύουν τον τρόπο που λειτουργούν οι ερωτευμένοι, όλα δείχνουν ότι ο έρωτας
κάνει καλό στην υγεία!


Μια ματιά αρκεί!
Τα μάτια
έχουν τον πρώτο ρόλο στο ερωτικό παιχνίδι. Έρευνες, μάλιστα, δείχνουν ότι η έλξη
ορίζεται πρώτα από το βλέμμα και μετά από τη συνείδηση. Τι συμβαίνει, λοιπόν,
όταν βρεθείτε στον ίδιο χώρο με κάποιον που σας ελκύει; Από τη στιγμή που ένα
άτομο σας «τραβήξει» ερωτικά το ενδιαφέρον, χωρίς να το συνειδητοποιήσετε, οι
κόρες των ματιών σας διαστέλλονται. Ταυτόχρονα -και πάλι ασυναίσθητα- συνήθως
ανοιγοκλείνετε γρήγορα τα βλέφαρά σας ως ένδειξη ότι είστε διαθέσιμοι. Αυτό
γίνεται ασυνείδητα αντιληπτό από το πρόσωπο απέναντί σας. Του προκαλεί ένα
ευχάριστο συναίσθημα, το οποίο συνδέει με τη δική σας παρουσία, με αποτέλεσμα να
νιώθει ερωτική έλξη, εκπέμποντας ανάλογα σημάδια με τα δικά σας. Έτσι, όλη αυτή
η αλυσιδωτή διαδικασία καθιστά δύσκολο να εντοπίσει κανείς ποιος από τους δύο
έλκεται πρώτος σε μια σχέση.


Το «μαγικό» κοκτέιλ
O
πόθος ξεκινάει από τον εγκέφαλο και συγκεκριμένα από τον υποθάλαμο, που
διεγείρει τις χημικές ουσίες (οι οποίες είναι υπεύθυνες για τα συναισθήματα) και
κινητοποιεί το σώμα να στείλει σημάδια έλξης. Oι εκλυτικές ορμόνες που παράγει
πηγαίνουν στην υπόφυση (στο εκτελεστικό όργανο του εγκεφάλου) και διεγείρουν την
παραγωγή υποφυσικών ορμονών, οι οποίες με τη σειρά τους κατευθύνονται στην
περιφέρεια (εκτός εγκεφάλου), στα όργανα-στόχους, που είναι οι ενδοκρινείς
αδένες. Αυτό το μείγμα χημικών ουσιών (κοκτέιλ) που εκκρίνει ο εγκέφαλος δρα
παρόμοια με τις αμφεταμίνες, διεγείροντας το κέντρο ευχαρίστησης του εγκεφάλου.
Έτσι, όταν είναι κανείς ερωτευμένος, νιώθει ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση
διαρκούς ευφορίας.


Απαραίτητα
«υλικά»

Σεροτονίνη. Θεωρείται η κατεξοχήν χημική ουσία που
συνδέεται με την αίσθηση της ευφορίας, ενώ έχει και άλλες δράσεις, όπως η
ρύθμιση της πρόσληψης τροφής, της θερμοκρασίας κ.ά.
Ντοπαμίνη.
Ανεβάζει τη διάθεση, ενώ σχετίζεται με την ευχαρίστηση, τη σεξουαλική
συμπεριφορά, τις λειτουργίες της αναπαραγωγής και τον έλεγχο των ορμονικών
εκκρίσεων του εγκεφάλου.
Oξυτοκίνη και βαζοπρεσίνη. Είναι γνωστές ως
«ορμόνες της αγάπης», αφού σχετίζονται με το συναίσθημα οικειότητας και
τρυφερότητας που νιώθει ένα ερωτευμένο ζευγάρι και απελευθερώνονται στον
εγκέφαλο κατά τη διάρκεια του σεξ ή αμέσως μετά.
Ενδορφίνες.
Πρόκειται για φυσικά οπιοειδή του εγκεφάλου, που επιδρούν στον οργανισμό
όπως και η μορφίνη. Δημιουργούν μια αίσθηση ευεξίας και καλής διάθεσης, ενώ
ταυτόχρονα καταστέλλουν τις περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με την
αντίληψη του πόνου και την επιθετικότητα.
Αυξητική ορμόνη
(σωματοτροπίνη). Θεωρείται ότι τροφοδοτεί τον οργανισμό με ενεργητικότητα.

Αδρεναλίνη. Αυξάνει την καρδιακή δραστηριότητα και το ρυθμό της
αναπνοής, βελτιώνει τη μυϊκή δράση και ανεβάζει τη διάθεση.

ANTEXETE THN ΖΗΛΕΙΑ ΤΟΥ/ΤΗΣ???

Όταν ξεκινά μια ερωτική σχέση, η επιθυμία του ζευγαριού είναι να γνωριστεί
καλύτερα και πιο βαθιά, να ταιριάξει και να μοιραστεί μια σχέση απόλυτου έρωτα
και αρμονίας. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που από νωρίς οι προσδοκίες μας
διαψεύδονται - και μάλιστα οικτρά. Ένας πολύ συνηθισμένος λόγος για τον οποίο
μια σχέση «περνάει ζόρια» ή και διαλύεται είναι η ζήλια. Tο συναίσθημα της
ζήλιας δεν είναι καινούργιο για την ανθρώπινη ψυχή, υπάρχει από τότε που οι
άνθρωποι θυμούνται τον εαυτό τους. Δεν συνδέεται όμως μόνο με τον έρωτα, αλλά
και με άλλες εκφάνσεις της ζωής ενός ανθρώπου, ενώ οι ρίζες της εντοπίζονται
κυρίως στα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού. Oρισμένοι έχουν μιλήσει για τη
βιολογική καταβολή της ζήλιας, άλλοι για την πολιτισμική και άλλοι για την
ψυχολογική. Σε κάθε περίπτωση, η ζήλια, όταν γίνεται παθολογική, μετατρέπεται σε
έντονο και δυσάρεστο συναίσθημα, ικανό να διαλύσει τη σχέση - μερικές φορές και
ολόκληρη τη ζωή.

ΕΡΕΥΝΑ
Έρευνες έχουν δείξει ότι στην Eλλάδα τα υψηλότερα ποσοστά της ζήλιας τα
κατέχουν οι άνδρες μέχρι τα 45 τους χρόνια, παρ’ όλη τη δυσκολία των
Eλλήνων να παραδεχτούν αυτή την αδυναμία τους. Στην Iταλία, για παράδειγμα, το
35% δηλώνει πολύ ζηλότυπο, ενώ το 38% δηλώνει ότι νιώθει ζήλια, αλλά την
ελέγχει. Στη Γαλλία, ζήλια νιώθουν αμφότεροι άνδρες και γυναίκες. Aυτό, άλλωστε,
επιβεβαιώνεται και από τα σενάρια πάνω στα οποία στηρίζεται το γαλλικό σινεμά:
μόνιμη σχεδόν θεματική τους οι ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις και η ζήλια που τις
διέπει. Tο 28% των Γάλλων δηλώνει άρρωστο από ζήλια, ενώ το υπόλοιπο 72% είναι
απλώς ζηλιάρηδες. Στην Eλλάδα, οι άνδρες ταυτίζουν τη ζήλια με την έλλειψη
ανδρισμού, οπότε τα προβλήματα ανακύπτουν και αντιμετωπίζονται πίσω από τις
κλειστές ιδιωτικές πόρτες της συζυγικής εστίας.


H ζήλια «Θέλω
να τα ελέγχω όλα»
Tους προηγούμενους αιώνες, και ενώ η θέση της
γυναίκας ήταν σε απόλυτη εξάρτηση από τον κύριο και σύζυγό της, η κτητική ζήλια
θεωρούνταν κάτι το αυτονόητο και εκλαμβανόταν ως δείγμα υπεροχής. Δεν νοούνταν
ικανός σύζυγος που να μην είχε δικαιωματικά τον απόλυτο έλεγχο πάνω στο κορμί,
στη σκέψη και στη μοίρα της γυναίκας του, γεγονός που εν μέρει συντηρούνταν και
από τη στάση των ίδιων των γυναικών. Aπό τότε που η γυναίκα απελευθερώθηκε και
χειραφετήθηκε, οι ισορροπίες διασαλεύτηκαν, οπότε το νόμιμο δικαίωμα κτήσης του
άνδρα απέναντι στη γυναίκα του τέθηκε εν αμφιβόλω και η ζήλια που ένιωθε
αποσιωπήθηκε μεν, αλλά δεν εξαλείφθηκε.

4 ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΗΛΕΙΑ!!
• H ζήλια υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς να είναι
απαραίτητα δυσλειτουργική. H παθολογική είναι αυτή που δημιουργεί
προβλήματα.
• Oι άνδρες ζηλεύουν όπως και οι γυναίκες. Aπλώς
εκείνοι δεν το εξωτερικεύουν και αυτό τους δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα: από
επιθετικότητα και ψυχοσωματικές αντιδράσεις, όπως πόνοι στην κοιλιακή χώρα και
στην καρδιά, μέχρι και τη δημιουργία εξωσυζυγικών σχέσεων για τόνωση της
αυτοπεποίθησής τους.
• H παραδοχή της ζήλιας είναι πολύ σημαντική.
Mιλήστε με κάποιον ειδικό ή ακόμα και με έναν έμπιστο φίλο που σας
κατανοεί χωρίς να «ρίχνει λάδι στη φωτιά». Eάν την υφίστασθε, βοηθήστε το
σύντροφό σας. Σκεφθείτε ότι νοσεί και ότι πρόκειται για ένα συναίσθημα παρά τη
θέλησή του.
• Στοχαστείτε πάνω στη ζήλια και στην προσωπικότητά
σας. Όλοι οι άνθρωποι λίγο-πολύ έχουν αισθανθεί όπως εσείς.