Σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν ξεπεράσει
ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, όπως ο καρκίνος, συχνά παρατηρείται μία
ιδιαίτερα αισιόδοξη στάση απέναντι στη ζωή.
Συχνά παρατηρούμε τη διαφορετική στάση
των ανθρώπων απέναντι σε εορτές που συμβολίζουν το πέρασμα του χρόνου
(γενέθλια, πρωτοχρονιά, επέτειοι). Άλλοι νιώθουν ικανοποίηση, ενώ σε
άλλους ανθρώπους φέρνουν μελαγχολική διάθεση.
Ο φόβος του χρόνου που περνά, δεν είναι
κάτι παράλογο, καθώς ο άνθρωπος είναι ένα ον που έχει συνείδηση του
τέλους της ύπαρξής του. Παρόλα αυτά, πολλοί άνθρωποι εστιάζουν σε αυτό
το τέλος, χάνοντας την ουσία της ύπαρξής τους.
Αντίθετα, βλέπουμε παραδείγματα ανθρώπων
οι οποίοι σε μεγάλη ηλικία παραμένουν υπερδραστήριοι. Το ερώτημα που
τίθεται είναι αν σε αυτούς τους τελευταίους υπάρχει κάποιο κοινό
χαρακτηριστικό που καθορίζει τη στάση τους απέναντι στη ζωή.
Σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν ξεπεράσει
ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, όπως ο καρκίνος, συχνά παρατηρείται μία
ιδιαίτερα αισιόδοξη στάση απέναντι στη ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί αρχίζουν
να εστιάζουν περισσότερο στο να εκμεταλλευτούν δημιουργικά τον προσωπικό
τους χρόνο, την επαφή με άλλους ανθρώπους, και λιγότερο σε ότι
θεωρούσαν μέχρι το σημείο εκείνο ως υποχρέωσή τους απέναντι στους ”
άλλους ”.
Η ατελείωτη διεκδίκηση των υλικών
αγαθών, τους φαντάζει πλέον μάταιη και σπατάλη χρόνου, η οποία δεν
προσφέρει ψυχική ικανοποίηση. Οι ατελείωτες ώρες εργασίας, οι οποίες
μπορεί να τους στερούσαν τον χρόνο με την οικογένειά τους, μάταιες.
Οι άνθρωποι αυτοί, ακόμη και μεγάλης
ηλικίας, συχνά παρουσιάζουν μία δεύτερη νεότητα και δραστηριοποίηση σε
πολλούς τομείς ενδιαφερόντων.